Ik geniet om te zien hoe ze daar zit.
Ik kijk gebiologeerd hoe ze bij elke hap gaan haar ogen sluit. Zelfs een blinde kan zien dat het haar smaakt. Ze, dat is mijn oma. Of "oma" zoals ze door de hele familie en een aantal inwoners van het Halse centrum genoemd wordt. Sinds een 10-tal dagen is ze inwoner van de afdeling paliatieve zorgen van het ziekenhuis in Halle. Kanker heeft haar bijna klein gekregen, maar nog niet helemaal. Oma is een taaie. Ze geeft niet op en geniet van elke hap lasagne die ze kan binnen spelen. Het doet haar plezier, en het doet mij plezier.
Ik denk terug aan de tijd dat oma dagelijks mijn lunch maakte toen ik als tiener naar een Halse school ging en tijdens de middag bij haar kon gaan eten. Saucisse met andijvie, macaroni in de oven, sollekes of "zo een goed stukske vlees van bij Andrea" waren enkele vaste waarden met als uitschieter Osso Buco. Regelmatig heeft oma toen ook lasagne gemaakt en deze vakkundig in aluminium bakjes verdeeld zodat alle (klein)kinderen steeds beschikten over een aantal porties verse (ingevroren) lasagne.
Nu is het mijn beurt om lasagne te maken en oma hierop een laatste keer te trakteren. Op eindejaarsavond hebben we samen de kindjes een heel menu samengesteld en onder ons viertjes gekookt. Van zowel het voor- als het hgoofdgerecht was een extra portie voorzien.
En nu ... Nu eet ze die dus op.
Geniet er van, omaatje!
