Hieronder staat een tekst die ik zondag al geschreven heb. Voorlopig heb ik deze nog niet gepubliceerd omdat dit om heel persoonlijke informatie gaat. Nu komt deze dus wel online. Ik krijg meer en meer vragen want “het nieuws” doet snel de ronde en aangezien ik zelf voor een minimum aan transparantie pleit, voel het aan alsof het best is deze vragen in het algemeen te beantwoorden. Ik beantwoord dan liever zelf een aantal vragen om zo wilde gissingen de kop te kunnen indrukken. Ik heb vorige week maar 1 dag kunnen werken en werd daarna met een crisis opgenomen. Je leest hier waarom...
****
Laat me beginnen met eerst elkeen van jullie te bedanken voor de talrijke en hartverwarmende berichten die ik mocht ontvangen na mijn val met de fiets einde juni. Deze blijken van medeleven bewijzen nogmaals dat we los van geslacht, huidskleur, ideologie, BMI ;-), ... in de eerste plaats mensen zijn die elkaar het allerbeste toewensen. Dus bedankt voor de steun!!
Het is nu zondagavond en normaal gezien zou ik nu voor de tweede keer dit weekend "op den berg" van Tomorrowland staan. We hadden het geluk dat twee verschillende vrienden erin geslaagd zijn om tickets te kopen en zo vriendelijk waren om ons mee te vragen. Ik zei dus "normaal gezien" want ik sta nu niet in de Schorre. Ik lig in het ziekenhuis. Opnieuw in het ziekenhuis, zeg maar. Het enige lichtspektakel dat ik te zien krijg, zijn de blauwe lampen van de ziekenwagens die regelmatig nieuwe patiënten naar de spoedafdeling brengen. Het enige ritmische geluid dat ik hoor, zijn de alarmtonen van de infuuspomp die aangeven dat er weer iets mis is. Dit is helemaal niet de Efteling voor volwassenen.
Ik lig hier omdat tijdens de onderzoeken na mijn val toevallig een letsel gevonden was. Euh, een wat? Ja een letsel, "maar maak u geen zorgen, we onderzoeken het nog even verder." Al snel kwam het verdict. Ik kreeg te horen dat ik een tumor heb van bijna 6 cm.
6 cm, dat is zo groot als een tennisbal!
Op het moment dat ik dit te horen krijg, staat mijn wereld stil. Ik laat een traan. Ik slik. Ik denk bij mezelf "Verdomme nog niet eens 40 en fucking kanker in mijn lijf!" Gevoel voor tumor was een toffe reeks, maar ik had niet gedacht dat ik zelf een persoonlijke episode zou meemaken. Ik denk aan mijn 4 grootouders en nonkel die allen de strijd tegen deze vreeslijke ziekte verloren hebben. Ik ... wil ... nu ... nog ... niet ... zo ... eindigen!!!
Het is een klap in mijn gezicht, maar ik wil mijn hoofd niet laten hangen. Gaandeweg besef ik dat ik enorm blij mag zijn dat ik gevallen ben en eigenlijk vrij zware verwondingen heb. Die val met de fiets en de bijhorende onderzoeken hebben misschien wel mijn leven gered. Anderzijds moeten mijn ribben eerst voldoende hersteld zijn om een ingreep te kunnen inplannen.
Ik ben niet de persoon die (zoals bijvoorbeeld sportmannen) op voorhand grote voorspellingen maakt, maar nu doe ik het wel: ik ga dit overwinnen en ik ga hier sterker uitkomen!
Laat me duidelijk zijn. Ik wil dit alles ook niet minimaliseren. Ik sta nu aan het begin van een traject waarvan ik niet weet waar het mij brengt en hoe lang het zal duren. Ik wil gewoon positief naar de toekomst kijken. Ik hoop dat deze fase snel achter de rug is, maar besef maar al te goed dat niet iedereen het geluk heeft om spreekwoordelijk 10 jaar te vroeg zijn waarschijnlijke doodsoorzaak buiten spel te zetten. Zoals eerder al geschreven heb ik van de slechte afloop genoeg bewijzen in mijn directe omgeving.
Ik hoop dat ik niet te veel gevoelige reacties losmaak bij anderen. Als ik dat wel doe, dan bied ik hiervoor nu mijn excuses aan. Ik wil hier gewoon een positief verhaal brengen. Ik ga er nog altijd van uit dat ik zal overwinnen. I will survive!
Ik ging de afgelopen weken op zoek naar voorbeelden van mensen die met dezelfde situatie geconfronteerd worden om te weten hoe zij denken en alles ervaren. Ik vond niet meteen wat ik zocht. Het k-woord wordt te dikwijls als reden gegeven als we een doodsbrief in onze handen krijgen en heeft daardoor een negatieve bijklank. Terecht ook maar er zijn ook verhalen met een goede afloop. Deze worden minder gepubliceerd en wie weet kan ik anderen ook helpen met mijn verhaal hier neer te schrijven. Als ik een (1) persoon kan helpen, is mijn missie al geslaagd. In ieder geval helpt het mij om alles op een rijtje te zetten.
Ondertussen rijdt een nieuwe ziekenwagen en MUG het ziekenhuis binnen en komt opnieuw het besef dat ik (voorlopig) geen reden heb tot klagen. Er zijn heel veel mensen die er erger aan toe zijn dan ik. Tijd om af te sluiten voor vanavond.
Ik heb nog te veel te doen in mijn leven. Nog heel veel plannen. Samen met mijn gezinnetje. Deze tweede kans grijp ik met mijn beide handen. Net zoals in dit liedje van Tim McGraw: Live Like You Were Dying. Ik kan het iedereen aanraden, echt iedereen: leef alsof je stervende bent! Gewoon doen!
Leave a Reply