Normaal gezien zou ik vandaag aan de vooravond van mijn operatie staan. Dan zou morgen mijn tumor verwijderd worden. Dat plan is ernstig bijgestuurd door zware hartklachten die uitgelokt werden door dat gezwel aan mijn bijnier en de hoge concentraties hormonen die het produceerde. Die klachten hebben de verschillende specialisten laten besluiten dat de risico's te groot waren om te wachten en de operatie te vervroegen. Een bloeding in de tumor en het feit dat die op een korte periode nog veel gegroeid was, speelde ook mee. De ingreep is uiteindelijk drie weken geleden uitgevoerd en sindsdien heb ik de tijd genomen om te revalideren. Dat was nodig. "Uitdagend maar onder controle" en "je hebt een jong hart dat er jou door geholpen heeft tijdens het gevecht dat je leverde" zijn de zinnen die ik mij herinner van de ingreep. Zonder verder in detail te treden, het was dus iets anders dan een kleine ingreep.
Al vrij snel moest/mocht ik het ziekenhuis verlaten en kon ik thuis aan mijn herstel werken. Stap voor stap ging dit de goede richting uit. Elke dag een beetje beter met een stijgende lijn over een langere periode. Ik heb de tijd genomen om te rusten. De tijd die de dokters me aanraadden om op mijn effen te komen. Ik zeg het nog eens, het was nodig om hiervoor de tijd te nemen. Alles komt in orde met tijd en boterhammen.
Genetische testen en andere onderzoeken zullen de komende periode nog uitwijzen of een erfelijke factor (lees: een of ander syndroom) de oorzaak is of niet. Dit bepaalt het verdere traject en behandeling. De onzekerheid heeft grotendeels plaats geruimd voor besef dat ik enorm veel geluk gehad heb. De aandoening waarmee ik te maken kreeg, is levensbedreigend en zeker op langere termijn. Ik heb dit aan den lijve mogen ondervinden met zware hartproblemen en gelukkig wisten we nu al wat de oorzaak was. Anders stond ik voor een zoektocht van makkelijk vijf jaar en weet niemand hoe het zou afgelopen zijn. Ik heb geluk gehad. Ik besef dat niet iedereen zoveel geluk heeft en zich soms al in een later stadium bevindt.
Ondertussen begin ik me meer en meer terug goed te voelen en komt mijn lichaam steeds beter in balans. Ook met tijd en boterhammen…
Ik heb ook de tijd gehad om na te denken. Na te denken over mijn gezinsleven, mijn professioneel leven en alles daarbuiten.
Ik heb mezelf de vraag gesteld of ik mij verder wil blijven inzetten als kandidaat voor de gemeenteraadsverkiezingen. Eerst en vooral moet ik er fysiek toe in staat zijn en anderzijds moet ik er ook de energie maar vooral de goesting voor hebben. Fysiek komt dat dus in orde. Ik ben verre van 100% op dit moment, maar ben er zeker van dat dit in orde zal komen. En mentaal gezien kan ik u verzekeren dat de goesting niet groter kan zijn. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat ik mee kan helpen om van onze gemeente een betere plaats te maken. Een betere plaats om (veilig) te wonen, om te leven en waar niemand buiten de boot valt.
Het is niet omdat ik met deze ziekte geconfronteerd word, dat ik me niet meer kan inzetten. Integendeel, ik heb nu weer een extra ervaring die mij kan helpen om sommige anderen beter te begrijpen.
Ik ga er dus opnieuw voor!
Na een onderbreking van bijna 2 maand is nu het punt gekomen om mijn focus dus opnieuw op 14 oktober te plaatsen en jullie te bewijzen dat ik jouw stem verdien. De ideeën die al een hele tijd in mijn hoofd zitten, worden opnieuw verder uitgewerkt om voor Affligem tot concrete oplossingen te komen.
Blijf dus mijn blog en sociale media in het oog houden! To be continued ….
